Ścieżka tolerancji

Od zawsze fascynowało mnie, skąd pisarze biorą pomysły na swoje prace. Zastanawiałam się, czy dużo bohaterów i zdarzeń miało miejsce w ich życiu. Uwielbiam literaturę. Dużo czytam. Nauczyłam się słuchać audiobooków. Czas przejechanych kilometrów w samochodzie spędzam właśnie w taki sposób, jeżeli podróżuję sama. Jeżeli podróżuję z bliskimi, zawsze wolę poświęcić czas na rozmowę.

Lubię zwiedzać świat. Moja ostatnia wyprawa odbyła się do kraju, gdzie dużo mówiło się o tolerancji, gdzie wiele symboli i znaków na nią wskazywało, a także liczne miejsca kulturalno-zabytkowe dotyczyły jej pośrednio bądź bezpośrednio.

Biorąc pod uwagę to, że zawsze ciekawi mnie, skąd pisarze biorą wątki do swoich dzieł, a także to, że przeżyłam ostatnio bardzo piękną podróż, jej finał – czyli lot powrotny – spowodował, że przyszedł mi do głowy ten artykuł i jego tematyka.

Kraj, w którym religią jest islam, czyli mowa o Zjednoczonych Emiratach Arabskich, szczyci się tolerancją wobec innych narodowości, koloru skóry czy innych religii. W każdym odwiedzanym przeze mnie miejscu podkreślano różnorodność i to, że wszyscy powinniśmy się akceptować. Nie brakuje tam szacunku na ulicy czy w miejscach publicznych, nie zdarzyło mi się usłyszeć żadnego niestosownego komentarza.

Tymczasem w samolocie z Abu Dhabi do Katowic podróżowało małe dziecko, które bardzo źle znosiło podróż. Okazywało to głośnym i długotrwałym płaczem. Podróż była męcząca i dłuższa niż przewidywano. Nagle usłyszałam dwóch mężczyzn siedzących w rzędzie przede mną, głośno dyskutujących o tym, jak to rodzice umęczają własne dziecko, które tak bardzo źle się czuje, a jeszcze do tego przeszkadza wszystkim innym pasażerom. Potem wypowiedź została rozwinięta. Zaczęli dawać „złote rady”, jak to rodzice powinni poczekać, aż dziecko będzie starsze i podróż nie będzie taka uciążliwa. Że po co to jeździć z takim małym dzieckiem, że co to za przyjemność.

Jakże łatwo było im wypowiadać te słowa. Wypłynęły one szeroko. Nikt nie zastanowił się, czy może matka, która siedziała ostatnie półtora roku z małym dzieckiem w domu, ma wszystkiego dosyć i trud podróży jest niczym w stosunku do nagrody, jaką może mieć w postaci kilkudniowego pobytu na słońcu czy możliwości zwiedzenia innego państwa. Bardzo łatwo jest nam oceniać innych. Bardzo łatwo jest nam osądzać. A często, kiedy dowiadujemy się, że prawda jest zupełnie inna, nie umiemy się przyznać do tego, że popełniliśmy błąd, wyciągając pochopne wnioski.

Pamiętajmy, że takie wnioski mogą być bardzo krzywdzące dla osoby, która je przypadkiem usłyszy. Właśnie tym chciałam się z Wami podzielić – tą zasłyszaną sytuacją. I bardzo chciałabym Was poprosić o to, aby nie zaczynać od górnolotnych tolerancji rasowych czy religijnych, bo to jest oczywista oczywistość. Zacznijmy od drobnych akceptacji tego, co wokół nas. Przestańmy oceniać. Spójrzmy na wszystko z łagodnością i miłością. Nie ma potrzeby dokuczać innym.

Zastanów się teraz, proszę, ile razy oceniłeś sytuację lub kogoś szybciej, niż poznałeś wszystkie fakty dotyczące tego momentu. Zastanów się, czy chciałbyś być oceniany i jak się czujesz, kiedy niesłuszne wypowiedzi trafiają do Twoich uszu.

Obserwuj świat wokół siebie. Sprawdzaj, co Cię cieszy, a co powoduje nostalgię. Bądź dobry dla siebie i innych.

Pięknej reszty dnia!